Geen kennis of geen interesse. Sommigen onderkennen wel het belang van beleggen om vermogen voor de lange termijn op te bouwen, maar willen er zo min mogelijk aandacht aan besteden. Die luxe is te koop.

Een enkeling besteedt het hele vermogensbeheer uit aan een bank of gespecialiseerde partij en doneert hiervoor slaafs jaarlijks zo’n 0,5 tot 1 procent van het beheerde vermogen. De totale kosten liggen trouwens beduidend hoger, want naast provisies voor aan- en verkooptransacties en spreads, belegt uw bankier vaak in beleggingsfondsen. Ook het beheer van die fondsen is niet gratis.

Steeds meer mensen realiseren zich dat het kinderlijk eenvoudig is om je vermogen zelf breed gespreid in een aantal beleggingsfondsen en etf’s te plaatsen. Wanneer meer eindkapitaal is gewenst, kan die halve procent of meer per jaar worden bespaard.

Deze besparing op het generieke vermogensbeheer ligt voor het oprapen, maar dat geldt ook voor kosten die zijn verstopt in het beheer van de zogenaamde actieve beleggingsfondsen. Vroeger konden de actieve fondsmanagers ons nog wijsmaken dat zij de parels op de markt eruit wisten te vissen, inmiddels weten wij beter.

Talloze onderzoeken wijzen uit dat actieve fondsbeheerders meestal geen waar voor hun geld bieden. Zo rapporteerde de WSJ dat vorig jaar 85 procent van de actieve Amerikaanse large-cap fondsen achterbleef bij de S&P500-index. Toeval? Dit was het twaalfde jaar op rij dat de professionele stockpickers voor het grootste deel minder presteerden. Niet gek dat steeds meer geld vloeit naar de veel goedkopere etf’s, die blind een index volgen.

Akkoord, sommige mensen zijn bereid te betalen om niet zelf aandelen en andere effecten te hoeven selecteren. Uitbesteding van vermogensbeheer kan in die (dure) behoefte voorzien. Maar om zelf – of erger: via uw fors betaalde vermogensbeheerder – dure actieve beleggingsfondsen te kiezen die structureel minder presteren dan de index, is geen gemak maar irrationeel.

Dit is een column van Errol Keyner, adjunct-directeur van de VEB